6 Şubat 2023, memleketimde bir deprem oldu. İnsan canının bu kadar az önemli olmasını bilmem kaçıncı kere yine izlemek, görmek, boğazıma hala geçmeyen bir düğüm oturttu. İçimde anne olduktan sonra bütün çocuklar kendi çocuğummuş gibi bir hisseden bir yer var, bir yerlerde üşüyen çocukların olduğunu bilmekse sürekli içimi üşütüyor. Böyle zamanlarda bu kadar uzakta olmak bazen çok anlamsız geliyor. Derdimi ise yine bir Nazım şiiri anlatıyor:
Dörtnala gelip Uzak Asya’dan
Akdeniz’e bir kısrak başı gibi uzanan
bu memleket, bizim.Bilekler kan içinde, dişler kenetli, ayaklar çıplak
ve ipek bir halıya benziyen toprak,
bu cehennem, bu cennet bizim.Kapansın el kapıları, bir daha açılmasın,
yok edin insanın insana kulluğunu,
bu dâvet bizim…Yaşamak bir ağaç gibi tek ve hür
Nazım Hikmet Ran
ve bir orman gibi kardeşçesine,
bu hasret bizim.
Umarım çok uzak olmayan bir gelecekte bir şeyler değişir…
