Gece vakti bir yazma isteği geliyor. Kulağımda kalbimin yerinde olup olmadığını her dinlediğimde anladığım bir ezgi var. (Dikkat acıtabilir!)
Gözlerimi kapatıp nerede olmak istediğime bakıyorum… İnsana verilmiş 2 güzel hediye var hayatta ! “Hayal etmek” ve “unutmak“. Hayal edip olmak istediğin her yere gitmek, bütün dünya benim dercesine gezmek, nerede olmak istiyorsan orada olmak, olabilmek ne güzel lütuf!
Ve unutmak… Kimler gelip kimler geçiyor insanın hayatından. Henüz 25 yaşında olmama rağmen şaşırıyorum gelip geçen insanlara. Kimileri daimi oluyor, uzakta olsalar da hep yanıbaşınızda oluyor! Yüz yüze hiç tanışmadığınız insanlar dostlarınız olabiliyor; kimininse adını bile anımsayamıyorsunuz. Unutmaktan korktuğunuz yüzler bir bakıyorsunuz silik birer fotoğraf olmuş. Hatta bir zamanlar olsun diye çok istediği şeyler için bugün iyi ki olmamış derken bulabiliyor insan kendini.
Bu yüzden son zamanlarda çokça kurduğum cümle “Hayat gerçekten çok tuhaf!”
Belki de tuhaf olan insanlardır.
“Olmazlara meylim var” der Cahit Sıtkı, bana inanırsam olur gibi geliyor.
Hayallerimle.
